Jeannette van Kuik

Hoe is het allemaal begonnen?

Als pionier van het vak kindercoaching heb ik in 2002 mijn eerste stappen in het kindercoachveld gezet. Een toen nog onontgonnen gebied met weinig bewoners.

En ik ben maar gewoon begonnen met ontginnen, ontdekken, bouwen, afbreken, opnieuw beginnen, uitproberen etc.
Met mijn onderwijsachtergrond heb ik mijn eerste ontwikkelingen doorgemaakt op voor mij bekend terrein, het lerende kind. Maar al snel werd dit uitgebreid met nieuwe kennis, ervaring en vaardigheden.
Coaching, Mediation (kind en scheiding), familieopstellingen, psychologie en nog veel meer maakte ik me eigen via studie, training en oefening. Ik pakte alles op waar mijn hart JA tegen zei om mij zo steeds verder te ontwikkelen tot de coach die ik nu ben.

Vanaf 2008 geef ik al mijn opgedane ervaring, kennis en vaardigheden door in mijn opleiding kindercoach (de Kunst van Kindercoaching en later de Magie van Kindercoaching).
In 2008 besloot ik samen met 4 anderen een beroepsvereniging op te richten. Deze vereniging is inmiddels een beroepsorganisatie (stichting) en draagt nog steeds dezelfde naam die ik ooit heb bedacht: Stichting Adiona.
Omdat er nog geen kwaliteitscontrole was voor kindercoaches werd in september 2013 het KinderCoachGilde geboren. Een register die op een unieke wijze de kwaliteit van kindercoaches volgt en helpt ontwikkelen.

Waarom heb jij al deze stappen ondernomen en je steeds weer ingezet voor kindercoaches?

Allereerst moet ik zeggen dat ik het type ben die, als ik iets bedenk en het voelt kloppend, dat ik dan vrij snel actie onderneem.
Het nadenken of het wel handig is, of het wel klopt, of het wel goed is voor.. daar doe ik niet zo aan.

Alles is ontstaan door ingevingen die levensvatbaar bleken. Zo ook het KinderCoachGilde.

En ja, als ik dingen van tevoren had geweten dan had ik misschien andere keuzes gemaakt, maar zo ging het niet.
Dat past ook niet bij mij. Daarom bestaat het Gilde ook. Omdat het goed voelde en omdat ik er vrij snel al concrete ideeën bij had.
En dat het werkt dat blijkt omdat we er nog steeds zijn en de ideeën van het begin zijn er nog steeds en werken ook.

Ben jij zelf ook werkzaam als kindercoach?

Niet meer als coach voor jonge kinderen. Maar wel voor jeugdigen en jongvolwassenen. En ook vind ik het helemaal geweldig om ouders te mogen coachen.

Dus ja, naast mijn werkzaamheden voor het Gilde en voor mijn opleidingen werk ik zeker nog als coach.
Ik zou het ook niet anders willen. Hoe kan ik feeling houden met het vak als ik het zelf niet uitoefen?

Wat merk jij in de afgelopen jaren in het werkveld van de kindercoach?

Ooit, ruim 20 jaar geleden, waren we onbekend als kindercoach en moesten we vooral hard werken om uit te leggen wie we waren en wat we deden. Heel gek, maar in het begin werd het ook heel erg als zweverig gezien. Wat het totaal niet was.

Inmiddels zijn er tig opleidingen tot kindercoach en zien we het werkveld langzaam uitbreiden. Voorheen was het enkel en alleen in een eigen praktijk. Maar nu zien we ook kindercoaches in de kinderopvang. binnen het onderwijs en bijvoorbeeld in jeugdzorg.

Dat zijn mooie ontwikkelingen al hou ik vaak ook mijn hart vast.

Want we raken ook meer en meer onze ruimte (om buiten de lijntjes te kleuren) kwijt. Zoveel opleidingen zoveel invullen van het vak kindercoaching. En zoveel werkplekken zoveel protocollen en regels.

En dat terwijl we eigenlijk nog maar net begonnen zijn met ons vak. De meesten staan nog aan het prille begin.

Een kind wat opgroeit heeft ruimte nodig om te ontdekken wie het is. Heeft mogelijkheden nodig om te kunnen experimenteren. En zo de wereld te ontdekken.

Dat geldt zeker ook voor ons vak kindercoaching. Ook wij willen graag nog ontwikkelen en groeien naar wat mogelijk is. Protocollen en regels houden dat tegen helaas.

Maar ... zoals mijn moeder altijd zegt: tob niet, het komt toch altijd anders. Dus ik ga graag mee met de flow, blijf trouw aan mijn eigen hart en blijf ook gewoon mijn eigen pad trekken in dit mooie land, het KinderCoachLand.